Jaren geleden kocht ik dit 'altaartje' in een rommelig tweedehands winkeltje in Groningen. In een hoekje van de winkel lag het, verscholen achter opgekocht materiaal van katholieke huize; stola's, beelden en wijwaterbakjes. Het lijkt van hout maar de bekleding is van bruin leer. Centraal staat een vergeelde afbeelding van een biddende vrouw met donkerblond haar en boven haar hoofd een aureool.
Hoe oud zou dit kleine altaartje zijn en wie is zij, deze vrouw? Is het Maria die een boodschap van de engel Gabriël ontvangt, of naar het kindje in de kribbe kijkt? Een religieuze vrouw die devoot haar hoofd buigt? Ik weet het niet maar deze afbeelding, zo oud en vergeeld als ze is, maakt mij zelf altijd een beetje stil en roept al deze vragen op. Maar ook de vraag naar hoe het is gebruikt, ooit. Is er voor gebeden? Zijn er kaarsen voor aangestoken? Waren de deurtjes open of dicht? En waar heeft het een plaats gehad?
Bij mij staat het al jaren op de vensterbank van de slaapkamer. Meestal achter het gordijn. Alsof al die vragen nog steeds verscholen zijn en de antwoorden niet zichtbaar.
Maar nu staat het even centraal in mijn huis en ik merk dat ik het (nog steeds) mooi vind. Er hoeft niet veel omheen te staan of liggen. Het altaartje zelf is genoeg. Ik heb er een kleine rozenkwarts bij gelegd en een citrien, symbool voor liefde en levensvreugde. En er brandt een kaars, zodat dit altaartje (met alle vragen daaromheen) eindelijk aan het licht kan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten